Δαμοδός, Βικέντιος

(Χαβριάτα, Κεφαλονιά 1678/9 – 1752). Φιλόσοφος και θεολόγος. Σπούδασε νομικά και φιλοσοφία στο Φλαγγινιανό Ελληνομουσείο της Βενετίας και στο πανεπιστήμιο της Πάντοβα. Μετά την επιστροφή στην πατρίδα του επιδόθηκε αρχικά στη δικηγορία και έπειτα στη διδασκαλία. Γύρω στο 1730 ίδρυσε μία σχολή ανώτερων φιλοσοφικών και θεολογικών σπουδών. Η σοβαρότητα της διδασκαλίας του και το νεωτεριστικό πνεύμα του προσέλκυσαν πολλούς μαθητές από όλη την Ελλάδα (ανάμεσά τους και ο Ευγένιος Βούλγαρις). Επίσημη γλώσσα διδασκαλίας ήταν η δημοτική, την οποία ο Δ. χρησιμοποίησε και στα συγγράμματά του. Στη φιλοσοφία του ο Δ. προσπάθησε να απελευθερωθεί από τον δυτικό σχολαστικισμό και από τον αυστηρό αριστοτελισμό του Κορυδαλλέα που κυριαρχούσε στην Ανατολή. Αξίζει ακόμα να σημειωθεί ότι ο Δ. ήταν ο εισηγητής της φιλοσοφίας του Ντεκάρ στην Ελλάδα και ένας από τους πρώιμους εκπροσώπους του ελληνικού Διαφωτισμού. Το πνεύμα αυτό διαπνέει τα έργα του Επίτομος λογική κατ’ Αριστοτέλην (1759), Ρητορική (1759), Σύνοψις ηθικής φιλοσοφίας (1940), Φυσική, Μεταφυσική (και τα δύο ανέκδοτα), καθώς και το έργο της ζωής του, την πεντάτομη Δογματική θεολογία (ανέκδοτη).